سفارش تبلیغ
صبا ویژن

روز معلم

یکشنبه 89/2/12 3:21 عصر| روز معلم | نظر

سعادت و شقاوت ملتها از مدرسه‏ هاست 
پیشرفت هر کشورى و عقب ماندگى هر کشورى به دست معلمین است
از اول این بود که «آدم» که آمد با تعلیم الهى آمد و معلم بشر بود. انبیا هم معلم بشر بودند. شغل معلمى یک شغل عمومى است براى انبیا گرفته، تا اولیا تا فلاسفه و امام، تا علما و تا فرهنگیها، که ماها ان شاء اللَّه باشیم از آنها. پس شغل، شغل بسیار بزرگى است شغل آدم سازى. دیگر شغلها به این درجه نمى‏رسند؛ براى اینکه آنها مربوط به جهات دیگر است. در عالم هیچ موجودى به پایه انسان نمى‏رسد؛ و هیچ شغلى به پایه انسان سازى نمى‏رسد. پس شغل بسیار بزرگ است، بسیار شریف است. 

 لکن براى فرهنگیها مسئولیت بسیار هست. هر چه شغل عظیم باشد، مسئولیت به همان مقدار بزرگ و عظیم است. مسئول تمام مقدراتى که براى یک کشورى پیش مى آید، مسئول تمام انسانهایى که باید انسان بشوند، مسئول تمام جوانهایى که زیردست آنها باید تربیت بشوند. تربیت باید بشود انسان در مکتب فرهنگیان، معلم؛ و مقدرات هر مملکتى به دست همینهاست که از فرهنگ بیرون مى‏آیند؛ و پیشرفت هر کشورى و عقب ماندگى هر کشورى باز به دست معلمین است. معلم است که با ساختن خود، افراد را، کشور را پیش مى‏برد؛ و معلم است که اگر خداى نخواسته در پیش او انحراف حاصل‏ بشود، کشور را خراب مى‏کند. معلم است که انسانها را یا مهذب بار مى‏آورد، متعهد بار مى آورد، و یا انگل بار مى‏آورد و وابسته. همه از مدرسه‏ها بلند مى‏شود. همه سعادتها و همه شقاوتها انگیزه‏اش از مدرسه هاست، و کلیدش دست معلمین است .
حضرت امام(ره)

اگر کسی بتواند معلم خوبی باشد ، خیانت کرده است اگر به کار خوب دیگری بپردازد . چرا که معلمی مقام پیغمبری و تعلیم مقام خدایی است . معلم شهید ، دکتر شریعتی
معلمی شغل نیست . عشق است . ذوق است .ایثار و فداکاریست . اگر به عنوان شغل به آن می نگری رهایش ساز و اگر عشق توست ، بر تو مبارک باد . استاد شهید ، مرتضی مطهری

لا فَضْلَ إلّا لِأهْلِ الْعِلْمِ؛ أ نَّهُمُ‏
عَلَى الْهُدى‏ لِمَنِ اسْتَهْدى‏ أدِلّاءُ (1)

حضرت امیرالمؤمنین‏ علیه السلام‏ در این شعر مى‏فرمایند: تنها چیزى که مایه‏ى فضیلت و برترى انسان است، علمى است که به‏وسیله‏ى آن مردم هدایت شوند و غیر از علمى که وسیله‏ى ارشاد و هدایت دیگران است، هیچ‏چیز مایه‏ى برترى نیست. امام‏ علیه السلام‏مى‏خواهد بفرماید مال و جمال و حَسَب و نَسَب که عموماً مایه‏ى افتخار مردم است امورى است موهوم که با گردش زمان نابود مى‏شود؛ ولى علمى که به‏وسیله‏ى آن روحى ساخته شود، اثرش الى‏الاَبد باقى مى‏ماند. از این بیان کاملاً معلوم مى‏شود که اگر علم مایه‏ى برترى است، نه براى آن است که فردى با اصطلاحاتى آشنا شده است؛ مثلاً عربى خوانده یا فقه و اصول و فلسفه دیده است؛ بلکه به‏خاطر آن است که دیگران را هدایت مى‏کند و از بدى‏ها مى‏رهاند و گرنه مصداق این شعر خواهد بود که:  ادامه مطلب سایت علامه کرباسچیان