سلام
ظلم پديده ساده اي نيست بلکه ابعاد مختلفي دارد و پرداختن به يک بعدآن به معني پذيرفتن بقيه ابعاد آن باشد و قرار نيست که اين مطالب را ظالمين بخوانند مخاطب همان بچه هاي هيئت هستند.
در زمان ما حداقل دو مورد مشابه اتفاق افتاد که يک مورد درب تالار وحدت دانشگاه بود و بچه ها به حول و قوه الهي درب را شکستند و نگذاشتند حقشان را کسي غصب نمايد و ديگري تالار شهيد محبي دانشکده بود که وقتي رياست دانشگاه دستور بستن تالار روي بچه هاي انجمن اسلامي بست چنان با دعوا و تهديد من در اتاقش مواجه شد که پرونده اين مسئله تا من بودم بسته شد ولي اين ابراز من ها فقط براي انتقال احساسي بود که ما از امکانات دانشگاه داشتيم و آن ها را حق خودمان مي دانستيم و اجازه نمي داديم کسي روي حق ما ..... و تا آنجا که يادم مي آيداعضا و نيروسازي و حمايت از هيئت و انسجام بعد از ما بيشتر از قبل از ما بود و شاهد اين مدعا شايد آقاي بحريني و آقاي نوازي و ....
بحث روي وحدت روي مشترکات و حق و حقوق شماست و احساس و اعتقاد و عمل شماست.
آن موقع کسي از مدرک و اخراج و ..... نمي ترسيد و مهم حق بود آيا شما هم همين احساس را داريد؟
تنها راه حل به نظر من ايجاد جمعي منسجم و يار همفکر است که بتوانند روي اهداف مشخصي توافق کنند و کار اعتقادي، روحي، فکري و احساسي روي خودشان نمايند تا بتوانند روي محيط خود نيز تاثير گذار باشند. و دعواي روي پيدا کردن مقصر بين خودشان کار عبثي است که به ضعيف تر شدن بيشتر منجر خواهد شد و بايد بابازيابي روحي و فکري خودشان اول به خودشان بعد به اطرافشان توجه نمايند.